Indie game storeFree gamesFun gamesHorror games
Game developmentAssetsComics
SalesBundles
Jobs
Tags

Roquekes

8
Posts
9
Followers
60
Following
A member registered Feb 28, 2022 · View creator page →

Creator of

Recent community posts

Para todo lo demás te remito a la fuente oficial.

A mí siempre me fue más fácil con Giglipuff pero te entiendo taaanto

Graciñas por compartir as túas anecdotas!

E moi curisoso como procesamos moito máis un texto coma un diálogo ou como unha persoa que nos fala cando imos lendo por anacos de frases.

Tiven unha sensación similar co de "Roba estesa" e e algo que falei a ráiz do Baldurs Gate 3. 

As distintas formas de interacturar cun texto tanto en videoxogos coma en pezas interactivas xera cousas que fan que o texto se asimile doutra maneira.

Tes algún correo ao que poida escribir unha vez remate a JAM? 

Imos facer unha cousa a posteriori e quero poder falar con todas as persoas que particpen!

Graciñas outra vez!

"A beleza do simple que non da simpleza"

Primeiro que nada graciñas moitas por participar na JAM! Paréceme xenial a túa aproximación ao tema proposto. E a elección das cores nos distintos recordos nin te digo...

Tes algún correo ao que poida escribir unha vez remate a JAM??

Apertiñas e grazas outra vez!

Xenial! Cando remate a Jam escribireiche pois! <3

Lo primero, graciñas moitas por participar en la JAM!

Siempre que le hablo a gente ajena del potencial único de los jueguitos, tiendo a caer en mencionar ejemplos como este: Depression Quest, Dys4ia, Bury me my love, Papers pls, Last of us 2, etc en los que se emplea la gamificación o ludificación de situaciones o emociones complejas como ejercicio de empatía. Como parte inherente y única del potencial artístico y expresivo del medio.

Sin embargo, una parte de mí tiene mucho conflicto con esto. 

Obviamente hay presentes sistemas de juego y “mecánicas” pero al final es el resultado natural de simplificar acciones complejas en verbos más simples. Pero la elección del verbo “jugar” en el “gracias por jugar” que concluye la pieza y que define esto como un “jueguito” o un “microjuego”, a mí personalmente me impactó mucho.

Para mí ese verbo final convierte todo en un “Experimento de Milgram” en el cual, aún dentro de la ficción, me pregunto por qué he seguido adelante hasta terminarlo. 

Este conflicto no es una cuestión meramente semántica, sino que hace plantearme la ética detrás de este tipo de ejercicios y si el gimmick del “obligarte a hacerlo” es la mejor y más respetuosa manera de transmitir estas emociones. O cuánto hay que profundizar a nivel mecánico para que la denuncia sea más que una anécdota. Sobre todo porque este tipo de obras no suelen llegar a personas que no estén ya concienciadas con el conflicto que se pone sobre la mesa.

 Aunque obviamente sí sirven para dar a conocer casos concretos y terribles como este. Cosa que ya es motivo suficiente para hacer todo esto.


Me iré al rincón de pensar unos días a ver si sacó algo en claro… y me encantaría poder hablar de todo esto una vez la JAM esté terminada.

Unha aperta y gracias otra vez! 

Roquekes

PD: Sé que no es ni mucho menos tu primera aproximación a este tipo de ejercicio, (tengo essays of empathy a medias porque el reproductor es un poco tedioso) así que perdón de antemano si hay algo que planteo que ya lo has comentado públicamente.

Ola! moitas grazas por participar na Jam! 

Debo dicir que, cando explicaba o tema da Jam, o exemplo que eu poñía como mostra de “superrexionalismo” e metareferencias era a miña veciña e a sua costume de colgar a roupa únicamente cando chove. (Adxunto probas)


Nese caso era un exemplo por unha particularidade do meu entorno que, coa reincidencia, se ha convertido nunha broma interna da casa e nunha curiosidade que contar cando xente ven ao piso. Pero he de dicir que, coa tua peza me has levado pensar, non so sobre vocabulario, senon sobre a miña relación coa roupa.

Eu me criei en monte, e cando facía sol había dous tipos de roupa: Roupa pequena e roupa grande. Esa clasificación viña polo feito de que a pequena colgábase en tendais pregables con varios pisos, co seu deseño traído directamente do inferno, e a grande nunha corda na finca. Eu sempre colgaba a grande.

Era un fermoso ritual, coller o capacho na bañeira, achegalo a lavadora e volcar todas as sábanas, toallas e demais pezas grandes de roupa e levalo ata fora cos meus pequenos braciños. As veces ata tendo que empuxalo polo chan. Recordo que cando veia esas escenas recurrentes dos animes nas que golpeaban a roupa colgada, eu logo o facía sen entender moi ben se iso tiña algún sentido. Ou cando había que poñer unha pedra enriba do pregable para que non o levase o vento.

Agora vivo nun piso non que case non hai espazo pra colgar a roupa e coa humidade da galiza non seca na vida, polo que teño que ir a lavandería a facer a colada. E todo ese proceso que era un tedio, agora o vexo coma unha especie de prvilexio.

Graciñas moitas por a túa poética e os teus símiles e metáforas. E por esta especie de ”encontra a túa propia aventura”. Entre o ter que recurrir ao traductor para entender algunhas cousas maís o non atopar o seguinte anaco de texto, sentíame como cando durmes en casa doutra persoa e cando queres ir ao baño tes que ir tanteando a parede coas mans para atopar a porta ou o interruptor.

Apertiñas! <3

PD: Cuando termine la JAM me gustaría ponerme en contacto con la gente que haya participado para hacer unas cosas post jam, ¿tienes algún correo al que pueda escribirte?

<333333